عارفانه های یک دوست

بنگرکه در این صبح دلاویز ،

شبنم به روی گل نشسته

بلبل به طراوت دشت ،

برشاخ درختی نشسته

خورشید که از آن دور ،

رنگ طلا ریخت

ازچشم آن قله برفی ،

مهرش بجان دشت ریخته

سیمرغ طلایی با پرو بالش ،

بربام جهان نقش کشیده

باجام بلوری که درآن شراب است ،

برکام جهان نور ریخته

آن گرمی که بر برگ گل است ،

ازبوسه ی خورشید

جادوی اواست ،

که بلبل شده شیفته

سرمست غزل خوانِ ،

صبح بهاریم وصد شکر

بگذارکه غلام باشد و سجاده و ،

صد شکر

غ..ر..آ