عارفانه های یک دوست

کاش برساحل ،رودی خروشان بودم

گذرت می افتاد به لب رود ومن غلطان بودم

کاش صدای نای لب شبان بودم

به دل دیوانه عاشق جان بودم

کاش چون مهتاب درشب بهار،با نسیم

خفته را بیدار و رنگ چشمش رامی دید م

کاش می شد چون خورشید با باد صبا

از پس پرد به اتاقی، می تابید م

کاش می شد که لبخند تورا ،یارقشنگ

همه در صبگاهان در آئینه دل می دیدن