عارفانه های یک دوست

پُرازحرفه نگاهت ،

 درسکوت شب

نه رمل و نه اسطرلاب ،

پُراز رازی درشب

حضورت در وجودم ،

مرا زنجیرکرد

سکوت پُرهیاهویت مرا ،

غافل گیرکرد

توبانقش وجلاهستی ،

چه در روز و چه درشب

فقط میشه بزاری روی قلبم ،

دست

تودنیای غلام هستی ،

توماهتاب وماه هستی

توقاب پنجره بنگر ،

مرا درخود پیدا کن

نشان شیدایی دل را ،

درونِ زخمم پیدا کن

زمانه رنگ عوض کرده ،

زمینش پُرزنیرنگ است

کجایدصدق وصادقها ،

که صادقها زخم خورداست

غ..ر..آ