عارفانه های یک دوست

باورش تلخه که ما ،

مسافریم

باهمه عاشقی ،

باید بریم

سادگی کردی عبورکردی ،

زمن

باورت هست ازاین باغ ،

باید بریم

توکه درقلبم ،

همیشگی شدی

توبرام همه ی ،

زندگی شدی

دوست نداری بری ،

خوب میدونم

واسه دل سخت اینو،

هم میدونم

کوچه بن بست مان ،

از آینه است

پس چرابین من تو ،

فاصله است ؟

باورت میشه غلام ،

دیوانتِه ؟

توی این دنیای بن بست ،

همسایتِه

غ..ر..آ