عارفانه های یک دوست

سحرآمد وهادی ،

گمگشته شد

که در ظلمت شب ،

محراب شد

چون چراغ رهنوردان ،

درشب ظلمانی

نورچشمانم به ره ،

رقصان شد

آن گه ازگنبد ،

مینای عشق

شب فرورخت و ،

کبودی روشن شد

دل چو افسونِ آن ،

تصویرشد

رنگ خونگیردماوند ،

تیغ? ی شیرشد

همچوخورشید پَرگرفت ،

از روی نیلگون خزر

خون به رکهای غلام ،

بیشه ی شیرشد

غ..ر..آ