عارفانه های یک دوست

عجب زیباست رُخت ،

درشب مهتابی

زّمِرد رنگ دامنت ،

زین آسمان مهتابی

مرا میبرد دراندیشه ،

همان آبشارنقرآبی

هزاران قطرهایش ،

پلک نقرآبی

چورستن غنچه های زرد ولیمویی ،

ازگل سنک

هزاران غنچه خفته در ،

سبزهای. سرخ آبی

بنفشه در سازباد و ،

چمید. بر رویش پروانه

زند نقش ازلب غنچه ،

به روی. سبز این قالی

برقصید بانسیم بید ،

گیسورها کرد

بدین عشوه کشید. کارم ،

به شیدایی

وزد بربستر دشت ،

عطرگلهای سرخ آبی

غزل خواند دخترمهتاب ،

با لب سرخ عنابی

غ..ر..آ