عارفانه های یک دوست

معبرآن نگاهت ،

چه مبهوتم کرد ...

ازتپش اندخت قلبم و ،

مبهوتم کرد ...

زیرآن سپیدداربلند ،

وعده ماگشت شبی ...

ماه برون آمد و ،

گل گرفتارم کرد ...

دل مغرورمنکه ،

پُرازوسوسه بود ...

نگهش جای یوسف شد و ،

گرفتارم کرد ...

وقت دیدارمنظره ازآن ،

بهترندید ...

معبرش کوی عسل بود ،

که بیمارم کرد ...

غ..ر..آ