عارفانه های یک دوست

برتن دیوارهای شهر ،

نه طرحی و نه رنگی ...

کس دراین سامان ندیده بود ،

اینهمه دلتنگی ...

چشم می دوزم به روز وشبها ،

با تمام خستگی ...

دل رابه تصویرمیکشم ،

از درون باهمه دل مردگی ...

تا بدین منزلگه پای نهد ،

شادی وامید ...

برتن دیوارها نقش بندد ،

باردگررنگ زیبای امید ...

فرشته زدرآید و ،

پلیدیها شود نا امید ...

غ..ر..آ