عارفانه های یک دوست

می گفت : کسی هرشب

صبحدم میرود ، ستاره

دل می گفت : نگهدارش

من خوی تورادارم ، ستاره

توبی خبرازفریب فرداای

میریخت به چشمانم غبارجدایی

حس نمی کرد دگرتنم ، دستهایت

نفسم رهانمی گردد به تنهایی

می شکفت عشق ومی گفتم

دلداده توراچه شد که تنهایی

دل می کفت : برو به دنبالش

غلام می گفت : خدا ، نگهدارش

غروب سایه ، می گسترد به نیمروز

میرسد باز آیه های شب ، ازپس روز

می دوید نفس درگیسوان غزلهای تو

میخواند آیه هایی ، ازعزلهای تو

غ..ر..آ