عارفانه های یک دوست

هوای گریه دارم ، من ازقفس گریختم

کجاروم بجزتو ، که گلشنی ندارم

چودیده برگشودم ، به راه رفته ام باز

کسی نبست به رویم ، بجزخودم در ، باز

چودل به اوبستم ، رها بر ، موج و تخته

من هرچه ازاو دور ، نزدیک به سینه ام بود

کی ترکنم گلو را ، ای آشنا به یادت

لعل لبت باده چشم توچون ، سبو بود

بگوبه پاسخی که ، غلام زتو میجوید

چوکاهداین مستی ، من ازکِه بازبگویم

درآسمان ابری ، ستاره ها خفتن ؟

من ازقفس گریختم ، تا کِه تو راجویم

غ..ر..آ

دل ساده من جفا را ، باورنمی کند

بی مهری وحسرت را ، باورنمی کند

آنچنان دل بسته است ، به مهر تو

که بازهوای دلبر ، دیگرنمی کند

باورم هست تورا ، خلاق ذهنم نیستی

بی توعشق را ، چگونه باور کند ؟

مستی بوسهای بهار ، تلخی زما زدود

این سیه بختی است که تورا ، باورنمی کنند

نازشصت که مست ، جامت گشته ام

عطش هوس را ، لبانم باورنمی کند

خفته است مهرتو در ، سینه ی غلام

قصه ی بی عشق را ، باورنمی کند

غ..ر..آ

درسینه دل دیوانه ، کس دارد

ازپیشم مروهزار ، هوس دارد

شایدکه مرا به خلوت ، بیگانه کشد

ناپاک شوم و دل ، به بیراه رود

بازمست شراب ، بوسه هایت کن

سرخوش به کلام ، لبانت کن

چشمان توهزار ، رمز و راز دارد

پیمانه مگیرساقی ، که دل سازدارد

برپرتوی مهتاب ، بسازدعشق ساز

برچتر سعادت ببارد ، باران ناز

چون کنارغلام بودی ، تبه نگشتم

نرفتم ازدست و ، غرق گنه نگشتم

غ..ر..آ