عارفانه های یک دوست

کارمن جزحسرت توهیچ نبود

یارمن بیگانه هم ، با من نبود

بی گنه برپای دل ، بند زدند

محنت زندان را دردل زدند

می دوید درنهان ، درکوچه شب

چشم من مثل راز ، درنیمه شب

می نهم گوش او ، در رهروی

بشنوم شاید ، آواز گمگشته را

گاه از انده آشفته ام

بی سبب دلگیرم ، آخرچرا؟

بی سبب این راز را ، کتمان نکن

گنکی درد را ، پنهان مکن

خندهای آن لب ، تبدارکو

آنکه با نان میرسید شبها کو

گاه با فریاد خشم ، راعریان میکنم

ازحصارغم  ، ویران میشوم

شده محو  لبخند ، شاد او

کی نهم بوسه بر، پیکرتبدا او

میدوزدغلام دیده بر ، چشم آسمان

باصدای نغمه ی ، چاوش خوان

غ..ر..آ

بازکن بند ،

ازسرگیسوی کمند و

رهاکن که دلم ،

به اوبند است بند

ازسرآن جامه برون آر ، 

که ببویم چوگل

تا بنوشم ،

شهد شیرین لبهای تورا

تابه کی درد. عطش ،

 بس کن

همه شب به سرآرم ،

 یاد تورا

تومرا مبرزیاد ،

که خوب دانی

که من ازدل نکنم ،

بنیاد تورا

باده ای زده ام ،

ازجام لبت

که زیاد نمیبرم مستیء ،

جام تورا

نکند از روزنه ی ،

چشمی شوخ

به دلت برق نگاهی ،

زعشق انداخته

توهمان تازه و ،

زیبای منی

آن رقیب کیست ،

که به دام  انداخته

گرمی عطرنفسهای ،

 تو عیسی ایست

دل به توداد غلام و ،

به پایت ایستاده  

پیش آ که در دنیای مجازی ،

درآغوشت گیرم

آن قامت سرو را ،

به برگ گل بر گیرم

غ..ر..آ

بیا ای بهتر از جان مگراز ما ، بهتری دیدی
زما رخ تابیدی و به چشمت ، دیگری دیدی؟

به چشمم چومی بینی گرانی های دردم را
به گل شبنمی بنشست به قطره ، گوهری دیدی

به فریادم برس جانا ، درآغوش تو دارم جان
  گمانم اختری دیدی ، درآسمان سحرگاهان

مگرافسون شدی جانا ، ز افسون ها ، می دانی؟
نکردی حال ما راخوش توافسونگر ، کجا دیدی؟

مرا عقلی نمانده باز زعشقت ، بجزچشم ترم اینجا 
بسوز ای آتش جانم ، توهرجا ، خشک و تر دیدی

توحق داری ای غم ، که دست از ما نمی داری
تو با کمتر کسی جزما ، دل غم پروری دیدی

مسوزان عشق ، غلام را ، مگرائنکه سزاواراست
که او رانهال خشک و بی ، برگ و بری دیدی

چوآن جورخزان آمد ، تهیدستی نصیبم  شد
میان باغ این گیتی توای گل ، گل دیگری دیدی

غ..ر..آ

من ازآدمها ، حرف ها شنیدم  

که روی پای ، تو باید بیفتم

خودت دیدی حدیثی ، من نگفتم

من ازحالم به کس ، غیرازتو نگفتم

چه رنگا رنگ آدمها ، یه جوری

همیشه تو ، همونی و، همونی

همه رفتن ومیراند ، یه روزی

تو که باهمه ماندی ، می مونی

همیشه میکنم عاشقت را ، اقرار

همین عشق شود ، تگراروتگرار

من هرجا کُم شدم ، پیدام توکردی

به رویم تو آغوش ، بازکردی

مگه میره ازیادغلام ، که هربار

زمین خوردو ، گرفتی دستش وباز

یکی مثل تورا دارم ، عاشق ومست

یکی مثل خودت ، همتا نیست و نداری

غ..ر..آ 

من ازآدمها ، حرف ها شنیدم  

که باید روی پای ، تو بیفتم

خودت دیدی که حرفی نگفتم

من ازحالم به غیرازتو نگفتم

میشن ورنگا رنگ آدم ، یه جوری

همیشه تو همونی وهمونی

همه رفتن ومیراند ، زندگی کن

تو که باهمه ماندی می مونی

همیشه میکنم عاشقت را اقرار

همین عشق شود تگراروتگرار

من هرجا کُم میشم توپیدا می کنی باز

دوباره آغوش به رویم ، می کنی باز

مگه ازیادغلام میره ، که هربار

زمین خوردم ، گرفتی دستم وباز

یکی مثل تورا دارم ، عاشق ومست

یکی مثل خودت ، همتا نداری

غ..ر..آ

ای دل سرکش مگردرماندایی   
این چنین شرربه جان انداخته ایی 

آتشی دربرق چشمت ، افروخته باز 
کاین چنین دریا ، به خون  آشفته ای

موج غم  در تو غوغا می کند
بی وفایی هایت ، بریار جفا می کند

همچو توفان دریا  ، غوغا می کند
انتظاری نیست اگر ، زورق  بشکند

این چنین است که دل ،غوغا می کند
بی وفایی ها را ، رسوا کند  

بی وفا یاری داشت اندرون ، حال ما
عطرگل بود ودلکش ، با حال ما 

می کشید ما رابه گلشن شاد شاد   
حکمتش درخار و ، گل خلید در دست ما

می برد عطرگل را ، به یغما غلام 
او نسیم سحر و گل نشست ، برتن ما

غ..ر..آ 

چهرات برگ گل ونازترازگل ، توای
رازصدغنجه ی نشکفته ی گل ، بازتوای

شادکن دل ما چنگی بزن ، برسازدلم
نغمه پردازدراین پرده ساز ، توای

ازتو وصحبت توآنچنان مست شوم
قصه ی عشق جانسوزم ، توای

نکشم دست ازدامن او ، ای فلک
همه روح و راز و نیازم ، توای

شمع افروزمنی غروب ، چوخورشید مکن
اَتشه بوسه و ، نغمه ی ، تن ناز توای

نفسم عطر تورا ، حس کند درهمه جا

  روح نوازگل و ، شمیم صحرا توای

ای خداوند وفا ازغلام ، رو متاب
چون دراین سلسله مجنون نواز ، باز توای

گره خورد دل دیوانه ، به گیسوی یار
که دراین کوی دانم دیوانه نواز ، بازتوای

غ..ر..آ

شوریده ام و ، بی سر وپا ، سویت

من شُهره شهرگشتم و ، انگشت نمای تو

دیوانه بسیارهست چون ، من دیوانه ؟

ناخدا به ناو میگفت ، هستم خدای تو

بسیارغزل گویم ، چون سازغزلهاای

آمد به درخانه ، چون عاشق به گدای

رخسارمکن پنهان ، رنجورتومی گردم

زنجیروفا را من ، به پای تومی بندم

آنچشم سیه مورا ، چون شیرشکاردارم

آهوی گرفتار را ، بند زپای ، بردارم

میسوزد ازعشقت ، بازاین دل دیوانه

برداشته ام یارا ، دستی به دعا سویت

امشب غلام مست است ، باجام تودرخانه

گرکرد خطاای باز ، یارش ببخشا یت

غ..ر..آ

یار واهل دل ما ، بساط خود پهن کرد

با باده ، عیش مرا ، فراهم کرد

گرجوئ کنارم نیست و ، چمنی نمیبینم

مژگان ترم ، ساغرعشق را پُرکرد

بگذاشتم ازعالم فانی ، به کسی چه !

میخانه نیشین گشتم و ، اومست ترم کرد

دل دادم به او ، دانم که همتا ندارد

میخانه درش باز و ، نگفت جا ندارد

چون حلقه ئ دستم تنگ ، پی یش میگشت

یارخاتم وغلام ، پئ نگین می گشت

دشمن به کمین ومن ، بالشگرهفت سنگ

واقفم زشرِشیطان ، بنیانم افضل ترم کرد

غ..ر..آ

زناله های من همراز و ، بگوش

خفته نمی بینم چشم تورا و ، گوش

مراببخش مثل کله ی گرک زدام

نهفتم ونالیدم و ، هستم گوش

چومرغ شبم و ، زناله جانسوز

امشب به طریقی ، زمیخانه بیاموز

تب کردم وچون ، شعله سوزم

یارب توطبیم شو و ، درمان بیاموز

آوخ زسیاهئ  دل ، امشب

من باخته ام رنگ و ، توبی رنگ

رنجورم وتو ، آگاه ز دردم

بهود نییم ودراین خانه ، ارژنگ

آخربرسید رمضان و ، میخانه درش باز

هستم غلام رمضان و ، شب صد راز

غ..ر..آ