عارفانه های یک دوست

من زنجابتم خاموشم گل رعنا 

توخرامان میروی ، من به تماشا

پائیز در من است و چن بهار ازمن دور؟

تو بپیچ بر ساقه غصه سفرخواهد کرد

منهم میفهمم گلم غم دوری چیست

........................................................

عشق یعنی اسرار بیت دلم
آهسته میپیچد بر قامت دل

اذن می خواهد ، پیچد بر تنت
تا که او بوسه گذارد ازکرم برلبم

باخودش اسم مرا هیجی کند من خوشم
در دلم رشدمیکند ، عشق .گلم

شعر را باید درغنچه عشق نهاد
تا که حک کنی اش درباب دل

به ، بسم الله الرحمان الرحیم گفتم: !

او ندارد رحمتش را زخاکیان دریغ

 به هرجمالی نبستم دل جزتوجمیل.

من که پایبندعشق تو وغلام توام

تو آن بت بتکد ه وقبلهُ من کشتی

گر بگردند حوریان گردم ، هزار

توی زمستان من بهاری و گل یاسمنی

با تو من بهارم ، گرنبوده بهار

چون تو رویای منی و درخیالم هستی همه شب

ای مونس شب های رویا وخیال

امید من تو هستی و جدا زمن نیستی

درمن نهان شدی ومن بی قرارتو

بی تو من را یارنیست ، جزقطره اشک

بی تو کارم چیست ، جزنالهُ زار

گل من بگذر ازاین حدیث غم

بگذارعاشقان حکایت کنند این حدیث

تو که خود رحمتی ، بیا وبیارعشق

برهان ازبلا و رحمت از ما دریغ مدار

گاه گاهی دلم یاد یار و جوانی میکند
درهوای شور و مستی نغمه خوانی میکند
میروم تا کوک کنم ساز دلم را ، گلم
سینه میسوزد و عجز و ناامیدی میکند
با خزان که همرهش شده سالها
عشق می ورزد و مهربانی میکند
آسمان را بنگرید شب پرماجراست
خوشه پروین حریص و چشم چرانی میکند
دست ماکوته به رویش ، نای خشکیده است
زهره را بنگر ، تا فجر شبانی میکند
رفته رفته رفت سالهای عمر ، گلم
عشق درمن زنده است و زندگانی میکند
میرسد هرسال بهار اما چرا ؟
باهمه عشوه گری با من خزانی میکند
آنچه کرد چرخ گردون ، باطفل دلم
او حریف عشق لیلی به مجنون نشد
گرسپهر بایگان : بایگانی میکند آخر مرا !
باز هم حریف مهر و مهربانی نشد .
ای گلم ، دل ز بی مهری مگیر مشکن دلی
ردشدن از روی صراط ، او نامهربانی میکند
به ، چه نغز گفت غزل شهریار، گلم:
گرنه قاضی در قضا نامهربانی میکند